Komu podlega ta droga?


źródło: wikipedia.org

Drogi publiczne w Polsce są podzielone na klasy (określające zbiór wymagań technicznych i użytkowych) oraz kategorie (wynikające z funkcji drogi w sieci drogowej).

Kategorie dróg publicznych

Ustawa z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych[3] dzieli drogi ze względu na ich funkcje w sieci drogowej na kategorie. Ponadto rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z 20 lipca 2022 r. w sprawie przepisów techniczno-budowlanych dotyczących dróg publicznych[1] poszczególnym kategoriom przyporządkowano odpowiednie klasy. Podział ten przedstawia się następująco:

  • Drogi krajowe – powinny posiadać standardowo klasę A, S lub GP (w trudnych warunkach dopuszcza się klasę G),
  • Drogi wojewódzkie – powinny posiadać standardowo klasę G (dopuszcza się klasę GP, a w trudnych warunkach klasę Z),
  • Drogi powiatowe – powinny posiadać standardowo klasę Z (dopuszcza się klasę GP lub G, a w trudnych warunkach klasę L),
  • Drogi gminne – powinny posiadać standardowo klasę L lub D (dopuszcza się klasę GP, G lub Z).

Ulice leżące w ciągu wyżej wymienionych dróg należą do tej samej kategorii co te drogi. Drogi krajowe stanowią własność Skarbu Państwa, a drogi wojewódzkie, powiatowe i gminne stanowią własność właściwego samorząduwojewództwapowiatu lub gminy.

Drogi krajowe w Polsce

Od 1 kwietnia 2002 system dróg krajowych w Polsce podlega Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad (GDDKiA). Wyjątkiem są miasta na prawach powiatu, na terenie których znajdujące się drogi krajowe (oprócz autostrad i dróg ekspresowych) są zarządzane przez samorząd miejski (prezydentów miast). Obecna numeracja ewidencyjna dróg krajowych obowiązuje – z drobnymi zmianami – od 9 maja 2001. Polskie drogi krajowe numeruje się białymi cyframi na czerwonym tle (znak E-15a). Drogowskazy na drogach krajowych (oprócz autostrad) mają zielone tło. Od 1 stycznia 2020 na terenie Polski funkcjonuje 96 dróg krajowych, o numerach 1 – 68 oraz 70 – 97. Najdłuższą z nich jest droga nr 8 (relacji Kudowa-Zdrój – Raczki) licząca 804 km, zaś najkrótszą – droga nr 96 mierząca 1,5 km. Przed 2014 r. najkrótszą drogą krajową była droga nr 85 o długości 4,774 km.

Drogi o przebiegu zbliżonym do południkowego mają co do zasady numery nieparzyste, a drogi o przebiegu równoleżnikowym – parzyste. Najważniejsze szlaki tranzytowe otrzymują najniższe numery (np. drogi 1 i 2, krzyżujące się w centrum kraju). Autostrady i drogi ekspresowe budowane są równolegle do najważniejszych dróg krajowych, a w celu uniknięcia nieporozumień dotychczasowy numer drogi krajowej otrzymuje autostrada lub droga ekspresowa (poprzedzony literą A lub S), natomiast pierwotna droga krajowa:

  • zachowuje kategorię drogi krajowej, lecz otrzymuje nowy numer ewidencyjny zwiększony o 90 w stosunku do wcześniejszego numeru ewidencyjnego (dzieje się tak w przypadku, gdy nowo wybudowana autostrada jest płatna, a droga krajowa stanowi bezpłatną drogę alternatywną),
  • otrzymuje nową kategorię – drogi wojewódzkiej (wcześniej drogi gminnej) i nowy numer ewidencyjny właściwy dla tej kategorii.

Drogom krajowym w Polsce nadaje się jedną z trzech możliwych klas: A (autostrada), S (droga ekspresowa) lub GP (droga główna ruchu przyspieszonego).

Drogi wojewódzkie

Do dróg wojewódzkich zalicza się drogi stanowiące połączenia między miastami, mające znaczenie dla województwa i drogi o znaczeniu obronnym niezaliczone do dróg krajowych. Zaliczenie do kategorii dróg wojewódzkich oraz ustalenie ich przebiegu następuje w drodze uchwały sejmiku województwa[2].

Na drogach wojewódzkich ruchem zarządza marszałek województwa, z wyjątkiem dróg położonych w miastach na prawach powiatu, gdzie zarządza nimi prezydent miasta[3]. Sejmiki wszystkich województw powołały własne jednostki organizacyjne – zarządy dróg wojewódzkich, wykonujące obowiązki zarządcy dróg wojewódzkich na terenie danego województwa.

Drogom wojewódzkim w Polsce nadaje się jedną z dwóch możliwych klasGP lub G.

Numerację dróg wojewódzkich prowadzi GDDKiA. Drogi wojewódzkie oznacza się trzycyfrowym numerem drogi na żółtym tle. Drogowskazy wskazujące na drogi wojewódzkie mają zielone tło.

Drogi powiatowe

Droga powiatowa (w skrócie DP) – jedna z czterech kategorii dróg publicznych w Polsce, stanowiąca własność właściwego samorządu powiatowego.

Do dróg powiatowych zalicza się drogi stanowiące połączenia miast będących siedzibami powiatów z siedzibami gmin i siedzib gmin między sobą. Zaliczenie do kategorii dróg powiatowych oraz ustalenie ich przebiegu następuje w drodze uchwały rady powiatu w porozumieniu z zarządem województwa, po zasięgnięciu opinii wójtów (burmistrzówprezydentów miast) gmin, na obszarzach których przebiega droga, oraz zarządów sąsiednich powiatów[1].

Drogom powiatowym w Polsce nadaje się jedną z trzech możliwych klasGPG lub Z.

Każda droga powiatowa w Polsce posiada indywidualny numer ewidencyjny, składający się z czterech cyfr i jednej litery, stanowiącej wyróżnik województwa, na terenie którego przebiega dana droga

Droga gminna

Droga gminna (w skrócie DG) – jedna z czterech kategorii dróg publicznych w Polsce, stanowiąca własność właściwego samorządu gminnego.

Do dróg gminnych zalicza się drogi o znaczeniu lokalnym niezaliczone do innych kategorii (tj. dróg powiatowychdróg wojewódzkich i dróg krajowych), stanowiące uzupełniającą sieć dróg służących miejscowym potrzebom, z wyłączeniem dróg wewnętrznych [definicja na podstawie art. 7 ustawy z dnia 20 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2022 r. poz. 1693)]. Zaliczenie do kategorii dróg gminnych następuje w drodze uchwały rady gminy, po zasięgnięciu opinii właściwego terytorialnie zarządu powiatu, a ustalenie przebiegu dróg gminnych następuje w drodze uchwały rady gminy.

Zgodnie z ustawą z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2022 r. poz. 988) oraz rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem (Dz.U. z 2003 r. nr 177, poz. 1729), organem zarządzającym ruchem na drogach gminnych jest starosta, a organem sprawującym nadzór nad zarządzaniem ruchem – wojewoda, z wyjątkiem dróg położonych w granicach administracyjnych miast na prawach powiatu, gdzie zarządcą ruchu na wszystkich drogach publicznych, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych, jest prezydent miasta.

Drogom gminnym w Polsce nadaje się jedną z pięciu możliwych klasGPGZL, lub D.

Każda droga gminna w Polsce posiada indywidualny numer ewidencyjny, składający się z sześciu cyfr i jednej litery, stanowiącej wyróżnik województwa, na terenie którego przebiega dana droga.

Zarządcy dróg w Polsce

Dzięki ustawie o drogach publicznych wiemy, że zarządcą dróg krajowych (w tym dróg szybkiego ruchu, czyli ekspresowych i autostrad) jest Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, dróg wojewódzkich zarządy poszczególnych województw, dróg powiatowych zarządy powiatów, a wójtowie, burmistrzowie i prezydenci miast odpowiedzialni są za drogi gminne.

Wyjątkiem są drogi w granicach miast na prawach powiatu. Za wszystkie drogi publiczne (z wyjątkiem autostrad (A) i dróg ekspresowych (S)) leżące w granicach miasta na prawach powiatu odpowiada prezydent tego miasta.

Odległość obiektów budowlanych od zewnętrznej krawędzi jezdni

Ustawa o drogach publicznych w art. 43 określa wprost odległość obiektów budowlanych od drogi, z tym że przepis ten nakłada obowiązki na inwestora, który zamierza wybudować obiekt budowlany w pobliżu drogi. Wspomniany przepis normuje dopuszczalność usytuowania nowo projektowanych obiektów budowlanych przy drogach już istniejących, a nie kwestię usytuowania nowo projektowanych dróg względem już istniejących obiektów budowlanych.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 ww. ustawy z 21 marca 1985 r. obiekty budowlane przy drogach powinny być usytuowane w odległości od zewnętrznej krawędzi jezdni co najmniej:

  • autostrada: w terenie zabudowy – 30 m; poza terenem zabudowy – 50 m,
  • droga ekspresowa: w terenie zabudowy – 20 m; poza terenem zabudowy – 40 m,
  • droga ogólnodostępna:
    1. krajowa: w terenie zabudowy – 10 m; poza terenem zabudowy – 25 m,
    2. wojewódzka, powiatowa: w terenie zabudowy – 8 m; poza terenem zabudowy – 20 m,
    3. gminna: w terenie zabudowy – 6 m; poza terenem zabudowy – 15 m.

Wyrażenie zgody na usytuowanie takiego obiektu w odległości mniejszej niż wskazana w przepisie może nastąpić jedynie „w szczególnie uzasadnionych wypadkach” (art. 43 ust. 2 ww. ustawy). Inwestor przed uzyskaniem pozwolenia na budowę powinien uzyskać zgodę zarządcy drogi na odstępstwa od wymaganych prawem odległości w drodze decyzji administracyjnej. Możliwość udzielenia zgody została ograniczona. Zgodę zarządca może wyrazić jedynie w odniesieniu do przypadku szczególnie uzasadnionego.